راز هایی عجیب در دل بعضی جمله ها

قانونی در اخلاق نظری هست معروف به قانون طلایی  

 گویند <  هرچه بر خود نپسندی بر دیگران هم نپسند >  یعنی اگر دوست نداری در باره تو قضاوت کنند تو نیز برای دیگران قضاوت نکن

کسی می گفت برعکس این جمله نیز درست است   رفتاری  که برای خودت می خواهی  برای دیگران همان گونه رفتار کن  مثلا دوست داری جنسی خریداری کنی آن را دقیق وزن کنند  تو هم زمانی که برای دیگران کالایی را وزن می کنی دقیق وزن کن 

جمله ای هست که گفتند (حدیث )  وقتی خود را با آب  شستشو  می کنی مقداری از آن آب بنوش   بنظر حرف  مهمی نیست ولی شاید منظور آن باشد که با آبی خود را شستشو کن که تمیز و قابل خوردن باشد ( پاستوریزه باشد ) شاید این حرف مربوط به 1400سال قبل است که بحث پاستوریزه و میکروب مطرح نبوده است

دقت زیاد در این جمله ما را به معنی بزرگتری رهنمون می نماید

درقدیم  (1340) همین تهران خودمان  کوچه ها و گذر گاه ها  تاریک  باریک و   پر از چاله چوله بود هنوز آسفالت نیامده بود  باران هم که می بارید  آنقدر گل بود که امکان عبور نبود کفش های لاستیکی بود (گالش )  که روی کفش های معمولی می پوشیدن  تا در هنگام عبور از کوچه  در گل نمانند

آن روزها   بهترین توصیه و احسان نذر شمع بود وبا شمع روشن کردن کوچه ها قابل عبور می شد و  ثواب بزرگی بود 

بعدها کم کم برق آمد شاید در هر کوچه یکی دونفر برق داشتند برق گران بود اعیان برای لطف به دیگران  چراغی  (لامپ)  دم درب کوچه  روشن می نمودند

همه می دانیم   که چشم عضو بسیار مهمی است   ولی اگر  در محیط  ما و پیرامون افراد  نور نباشد کارکرد چشم  ناقص می شود 

عادت به نور و تاریکی موضوع خیلی عمیقی است  چون مردمک چشم  در هنگام   کم نوری   با محیط عادت می کند  و انسان را در هر سطحی از نور بینا می سازد

   در قرآن کریم آیه ای است که می فرماید:

ربنا هب لنا من ازواجنا و ذریتهما قره عین واجعلنا للمتقین اماما          خدایا همسر ما و فرزندان مارا     نور چشم      ما قرار ده و  متقین را امام ما قرار ده آمین

انالحسین مصباح الهدی و سفینه النجات         امام حسین چراغ معنوی و کشتی معنوی نجات ما است