فرصت های تاریخی

بعداز مطالعه تاریخ ایران  به این نتیجه رسیدم که سال 1320شمسی زمانی که ولیعهد رضاخان به کرسی نشست  محمدرضا هنوز بی تجربه و   بی خواست های  وسیع ( کیش شخصیت ) بود. بهترین زمان برای حرکت های ملی و کادر سازی بزرگان و پخته های سیاسی بود.

بدیهی است که هر کشوری نیاز به کارشناسان اقتصادی - سیاسی -فرهنگی - ارتباطات - میران ارشد - و کادرهای فنی مهندسی دارد. تشکیل احزاب ملی ضروری بود.

دکتر محمد مصدق شرایط را درک کرده بود و نهضت ملی کردن نفت را رهبری کرد .  و موفق هم شد ولی با کودتای امپریالیستی سرنگون شد .

حزب توده تلاش کرد شرایط را درک کندو تبلیغات گسترده کرد  ولی بخاطر فکر وابسته به ایدئولوژی استالینی شوروی موفق نشد.

افرادی هم کشور را محتاج به آموزش و پرورش قوی دانستند .شاه هم در 1340شمسی با تشکیل سپاه دانش و سپاه بهداشت و سپاه ترویج آبادانی اقدام مثبتی داشت.

علما بیشتر نگران دین مردم بودند . آیت الله بروجردی حاضر بود با همکاری شاه مردم را از گرایشات مارکسیستی و گرایشات لیبرالی دور کند .

علامه کرباسچیان با مهندس رضا روزبه زنجانی و کمک بازاریان مدرسه علوی را تاسیس کند . تا هم کارشناس روز تربیت کنند هم دارای اعتقادات دینی باشند.

بهائیت هم که از زمان قاجار درصحنه حضور داشت تبلیغ دین با گرایشات نو -برجسته کردن آزادی دین -نقش زنان - زمینی کردن دین آسمانی -و......عمل میکرد.

انجمن ضد بهائیت هم طی یک سازماندهی مخفی  با گرایشات دین زمینی مخالفت داشت . شاه هم از این گروه ها به نفع سلطنت بهره برداری می کرد.

خلاصه این فرصت تاریخی با تشکیل ساواک و سازمان مخفی امنیتی و امپریالیستی  ضعیف شد .

بقیه علما دو دسته شدند عده ای مثل علامه جزایری به دنبال دین عرفانی و غیر سیاسی رفتند و عده ای هم مثل آیت الله کاشانی و امام خمینی دنبال کسب قدرت سیاسی بودند.

شهید مطهری قبل از انقلاب به حکومت شاه گفته بود اگر شما فقط روزی یکساعت از رادیو و تلویزیون را به ما بدهید . کشور را نجات داده گلستان می کنیم.

اتفاقا انقلاب شد و ده ها شبکه تلویزیونی را بدست آوردند ولی نتوانستند نیازهای اساسی کشور را مدیریت کنند؟

فرصت های تاریخی تمام میشوند غافل نباشیم.